και ας το ξεχνάς συνειδητά όταν σου προσφέρεται.
δεν πειράζει.
αυτός θα είναι πάντα εκεί για σένα πρόθυμος να σου δοθεί με πάθος.
προετοιμάζεις το σώμα σου γι αυτό που θα συμβεί και αφήνεσαι να τον απολαύσεις μέσα στο στήθος σου.......
......1..........2.........3... βαθειά ανάσα
και
βουτάς..
6 σχόλια:
Απίστευτη φωτογραφία και ωραίο το κειμενάκι..
αν καταλαβαίνω καλά ασχολείστε γενικά με το θέμα του χώρου.Το ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση της αναπνοής είναι ότι γίνεται σε στιγμιαίο χρόνο, παρόλο που είναι τόσο σημαντική ως λειτουργία. Παίρνω λοιπόν κι εγώ τη στιγμή μου και βουτάω..
καλή συνέχεια
Το σχόλιο του Αlman μου θύμισε τις φωτογραφίες που τραβάς κατά καιρούς. Σε διακοπές, στο δρόμο, με φιλμ, με το κινητό σου. Μια μανιώδης προσπάθεια να απαθανατίσεις τη στιγμή,μη μπορώντας έτσι να τη ζήσεις εκείνη την ώρα.Αλλά ας το μην το αναλύσουμε τώρα αυτό..
Η ανάσα έχει το χώρο της και δίνει ζωή. Χωρίς ανάσα μπορείς να σκάσεις, αλλά και χωρίς χώρο γύρω σου πάλι θα σκάσεις. Τελικά μήπως σκάμε και δεν ξέρουμε γιατί?
Υπάρχει ένας καλλιτέχνης ο ναυρίδης που ασχολείται με το θέμα του ενδιάμεσου χώρου, της μεμβράνης ανάμεσα σε ένα μέσα και ένα έξω.Δουλειές του έχουν σε σχέση με την ανάσα και την αποθήκευσή της σε μεμβρανες (όπως τα μπαλόνια). Αξιοποιούν τις στιγμές της αναπνοής (εισπνοή- εκπνοή) και τους δίνουν αξία περνώντας τις στην αιωνιότητα.
Eκει κατω χανεις το χρονο,νομιζεις οτι μπορεις να φτασεις στον πάτο με μια ανάσα. Aν οσο κατεβαίνεις ξεφυσας ο αέρας φτάνει οριακά για να ανέβεις.Τέτοιες στιγμές είναι που λες αυτό ήταν, αρχίζεις να ζαλίζεσαι και ελπίζεις σε μια ανάσα, μια ανάσα μιας στιγμής, που αρκεί όμως για να συνεχίσεις να ζεις.
Μπορείς να 'παίξεις' με το βάθος (ρηχή-βαθιά) και τη συχνότητα της αναπνοής(αργά-γρήγορα). Σε ηρεμία, ανασαίνεις αργά και ρηχά. Σε κατάσαση άγχους/τρέλλας αναπνέεις γρήγορα και βαθειά, ηδρώνουν τα χέρια σου, μπλιαχ... μια αηδία και είσαι σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση.
Για να βουτήξεις στα βαθειά EKEI και να το απολαύσεις μάλλον θες ψυχοθεραπεία...
Δημοσίευση σχολίου